Skip to content Skip to main navigation Skip to footer

Presentiecolumn nr. 1 – Robert Colijn

De Woonkamer

Probleemoplosser?

Regelmatig zit je tegenover iemand die je zo graag zou willen helpen. Als je hoort waar die ander mee zit of tegenaan loopt heb jij al een oplossing of een idee hoe je zou kunnen helpen. Maar is dat nou echt waar die ander op zit te wachten? Het klinkt natuurlijk heel logisch. Maar als we nadenken over presentie dan betekent dat het misschien toch anders is. Regelmatig moet ik als presentiewerker letterlijk op mijn handen zitten. Het gaat bij de presentie-theorie namelijk niet om het oplossen van een probleem maar om het zijn bij de mens. Dit betekent niet dat je nooit helpt om iets op te lossen als dat zou kunnen. Toen ik bij de Woonkamer ‘Vrijheidswijk” sprak met die vrouw die zulke lekkere soep maakt, benoemde ze dat haar hondje ziek was. Haar zoon woont veel te ver weg en ze had geen geld voor een taxi. Ik kende haar al een hele tijd en we hebben goed contact met elkaar. We hadden al een relatie opgebouwd en konden ook erg met elkaar lachen. De humor die ze heeft is geweldig. Maar ook haar hart voor anderen. Ook al heeft ze het niet breed en werkt haar lichaam vaak niet mee, je hoorde haar niet klagen. Wat een mooi mens en wat een prachtig voorbeeld! Na haar opmerking van haar zieke hondje was het simpel voor mij. Binnen 10 minuten zaten we in mijn auto op weg naar de dierenarts. Gaat het hier nu om het oplossen van een probleem of staat de relatie die we met elkaar hebben voorop? Voor mij het laatste.

Toch merk ik dat we toch vaak probleemoplossers zijn. Iemand heeft een schuldenprobleem. De Oplossing: geld geven en een budgetmaatje? Iemand is eenzaam. Dat is een probleem. Oplossing: iets organiseren om mensen te verbinden? Iemand heeft een licht verstandelijke beperking en mist sociale schakels. Oplossing: een maatje van DOE.frl? Hoe mooi de oplossingen ook zijn merk ik dat dit regelmatig bij mij schuurt. Ik heb namelijk het gevoel dat we dan alleen het probleem zien, de armoede, de eenzaamheid, de LVB’er en niet meer de mens. Daar zit precies mijn pijnpunt. Als we vanuit de presentie werken dan gaat het ons om de ander. Dan gaat het om het aansluiten en meebewegen met de ander. Dat we als mensen ons niet hoeven aan te passen maar mogen zijn wie we zijn.

Ook als kerk is dit een spannende vraag. Natuurlijk willen we concreet iets betekenen als er diaconale vragen binnenkomen. Als een gezin het niet breed heeft dan is een financiële gift, een pakket of speelgoed voor sinterklaas makkelijk te regelen. Probleem opgelost! Maar hoe kunnen we als kerk meer denken vanuit presentie? Meer vanuit echt relationele contacten. Hoe kunnen we naast onze praktische hulp een aanwezig zijn bij mensen? Niet denken als een probleemoplosser maar denken vanuit relatie. Dat is de kracht van presentie!

doe.frl: Maatjesproject DOE.frl voor mensen met licht verstandelijke beperking