In mijn bijdrage in de vorige nieuwsbrief heb ik verteld hoe het mij verging sinds het herseninfarct van vorig jaar november. Deze keer zou ik ingaan op het thema ‘loslaten’. Eigenlijk heb ik dat al noodgedwongen moeten doen. Het was geen keuze, het was gewoon lijfsbehoud, het kon niet anders.
Privé gesproken: het dagelijks leven verandert en plannen voor de toekomst moeten worden aangepast, zeker nu wij inmiddels beiden met pensioen zijn. Maar ook voor het werk en het afstand nemen daarvan. Loslaten in een tijd dat je je krachten hervindt is een uitdaging. Maar ik heb er wat op gevonden.
Ik schreef eerder dat loslaten vorig jaar al het thema was, na het overlijden van mijn moeder (95) en mijn dierbare oud-collega Nettie. Daar zou nog mijn pensionering in juli 2023 bij komen. Genoeg om te leren wat loslaten inhoudt. Erg jammer dat dat werd doorkruist door het herseninfarct.
Ik ben blij met wat ik intussen doe, maar ik heb in de periode van herstel geen overdracht kunnen doen aan mijn opvolger. Het voelt daarom eerder als laten vallen. En vooral: ik heb van weinig mensen afscheid kunnen nemen en hen mogen bedanken voor wat ik de afgelopen 31 jaar van hen heb meegekregen via Solidair Friesland.
Werken vanuit het hart
Dit werk paste namelijk bij mij. Nadat ik zeven jaar hetzelfde werk had gedaan in Den Haag, kwam ik bij Solidair Friesland. Om daar met mensen vorm te geven aan wat we bij SF verstaan onder ‘geloven op maandag’. In verbondenheid met mensen in nood en met de wereld. Samen reflecteren op wat we zien, hoe wij vanuit ons inzicht tot handelen komen. Vaak omschreven als het katholiek sociaal denken. Daar heb ik aan gewerkt samen met vele diaconale mensen (collega’s, bestuurders en vrijwilligers).
Dat op het katholiek sociaal denken gebaseerde handelen is niet exclusief voor een katholieke instelling als SF; velen herkennen zich in de manier van benaderen. Het is zeker geen verdienmodel, maar een manier van werken vanuit het hart. Als het moet, gaan we net iets verder in het trouw zijn aan mensen en in het durven vertrouwen op mensen.
De diaconale werkers hebben mij daar veel over geleerd. Diaconale vrijwilligers, bestuurders, collega’s – wat een prachtige mensen! Zij hebben het zelf soms ook niet eenvoudig en ondervinden tegenwerking, ook vanuit de kerk. Zij zetten zich in voor lastige ‘doelgroepen’ en controversiële thema’s, vaak met onorthodoxe methodes.
Zoeken naar verandering
Diaconale mensen kunnen kritisch, soms lastig zijn en dat is maar goed ook. Zonder hen zou de wereld er anders uitzien. ‘Different’ noemde Steve Job deze mensen. Dwarsdenkers.
Daarom is Solidair Friesland er voor hen, als werkplaats voor ‘geloven op maandag’. Als steunpunt voor deze mensen. Als een thuis om elkaar te ontmoeten, te inspireren, uit te huilen en opnieuw te beginnen. Soms tegen de klippen op.
In termen van de presentiebenadering: in trouwe verbondenheid met de mensen die niet gehoord zijn en met hen zoeken naar een wereld van verandering. Een wereld die een antwoord biedt voor de systeemwereld, waarin steeds vaker mensen vastlopen. Naast het werken vanuit barmhartigheid is het samen met hen werken aan structuren van gerechtigheid. Daarin heeft de kerk een boodschap aan de samenleving. Dat is Solidair Friesland.
Titus Brandsma Huis
Je voelt het: ik ben nog lang niet toe aan loslaten. Ik heb ook een beetje recht om terug te zien op wat Solidair Friesland – altijd met vele anderen – heeft bijgedragen aan Friesland en aan het Noorden. Ik denk met veel plezier aan:
- de begintijd met de PCI’s en de Oriëntatiecursus Diaconie, later het Platform PCI;
- het Scheepsmaatjesproject en de eerste bootreis vanaf Sneek;
- Geloof en Homoseksualiteit Fryslân en de Roze Vieringen;
- Kleurrijk Fryslân en het eerste ‘interreligieus gebed’ in de Grote Kerk van Leeuwarden;
- de Sint Maartenconferenties met sprekers als Erik Borgman, Suzanna Jansen, Rodaan al Galidi;
- Flechtlingen Wolkom en het Genereus Pardon met Hindrik van der Meer;
- Kerk en Landbouw met Bart Brandsma;
- de Arme Kant van Fryslân met de jaarlijkse Arme Kant-conferentie, vorig jaar nog in Franeker;
- de Borneroord-dagen;
- Kerken & Mensen met een Verstandelijke Handicap;
- het Jongerenweekend met Basile;
- Kinderen en Armoede;
- de jaarlijkse Werkavonden Diaconie in Sint Nicolaasga en eens in de vijf jaar een voorstelling met de Joseph Wresinski Cultuur Stichting;
- Laudato Si;
- The Action;
- DOE.frl;
- Maatjesproject Ex-gedetineerden;
- Support Fryslân;
- diaconaal oOpbouwwerk;
- Ashuka;
- de cursussen diaconaat, bezoekwerk, presentie;
- de vele vrijwilligers in de projecten en leden van commissies en besturen en alle collega’s in het SF-team, bij de PKN en andere kerken, bij pastoresconferenties, dekenaten, het bisdom en in het land met Actioma, KIMAN, OSOF e.a.;
- en natuurlijk de koffiedrinkers thuis in het Titus Brandsma Huis.
Dit is pas het begin van een opsomming. Het was goed met jullie te zijn. Dank voor het vertrouwen. Dank om met jullie mee te leven met de achterblijvers en mee te strijden in de voorhoede als het nodig was.
Met vriendelijke groet,
Jan Bosman
