Skip to content Skip to main navigation Skip to footer

In herinnering aan Nettie Schrama

Nettie Schrama

Dag Net,

Op 12 oktober jl. is Nettie Schrama naar het LICHT gegaan, Zo benoemde ze haar naderende afscheid de laatste tijd. Ze was 80 jaar. Een geliefde en trouwe collega en vriendin leeft voort in onze herinnering.

Nettie begon bij Solidair Friesland op 1 juli 1989, als opvolger van Jan Kamphuis. We kwamen elkaar tegen bij de bestuursvergaderingen en af en toe hadden we werkoverleg. Maar dat werd steeds minder, als gevolg van enkele fusies en later haar pensionering. Toen ik in september 1991 bij Solidair Friesland kwam werken was zij een van de eersten waarmee ik mocht kennismaken. Nettie was op dat moment zelfs de enige collega bij Solidair Friesland. En eigenlijk zat ze met één been in de kort daarvoor opgericht koepel voor identiteitsgebonden jeugdwerk, De Stûke.

We hebben mooi samengewerkt. We stonden aan de wieg van de werkgroep Geloof & Homoseksualiteit Fryslân. Nettie was een trouwe bezoeker van de jaarlijkse Roze Zondag-vieringen. Ze was zelf ook van de roze familie, maar het woord lesbisch gebruikte ze niet zo gauw. Nettie kon er wel van genieten wanneer ze jonge LHBTI+-stellen zag die niet geheimzinnig hoefde te doen over hun manier van leven en liefhebben. Dat had ze vroeger zelf wel gemist, dacht ik wel eens.

We hadden een soort zielsverwantschap, denk ik. Allebei geboren in de Bollenstreek. Allebei een beetje Rotterdammers en allebei een beetje Fries. Allebei ‘ongeneeslijk katholiek’, en ook kritisch ten opzichte van de hiërarchie. Wij konden ook niet goed tegen gedrag en regels, waarmee mensen werden uitgesloten. Daarom werd Nettie ook de eerste voorzitter van de nieuw op te richten Parochiële Caritas Instellening (PCI) van de Sint Antoniusparochie, en later werd ze vrijwillig coördinator van de Loodsboot. Zo ging onze samenwerking na haar pensioen gewoon door. Als begeleider van vrijwilligers en van jongeren was ze in haar element. Mensen spreken, vragen en doorvragen, het liefst vragen over zin en ziel. En zo bleven haar eigen vragen ook wel eens onbesproken. Dat heeft ze vervolgens in de aanloop naar haar tachtigste verjaardag mooi opgepakt door een aantal jongeren haar levensboek te laten schrijven. Ze noemde dat haar ‘bidprentje’ en deelde dat alvast uit op haar ontmoeting in de wei in augustus 2021. Als een herinnering voor later, als ze er niet meer zou zijn.

Bij Nettie kon je altijd – en dat was zeker voor jongeren heel waardevol – terecht als je ergens mee zat, als je onzeker was of even een luisterend oor nodig had. Een van de mensen die ik wilde vertellen dat Nettie was overleden zei het zo: ‘Nettie oordeelde nooit, bij haar kon je jezelf zijn’.

Lieve Net, dank voor alles. Heb het goed in het LICHT.

Hierbij nog een prachtig filmpje van Nettie in actie als vrijwillig coördinator bij de Loodsboot in Sneek. Nettie ten voeten uit.

Samen met Netties zus Carla Kieft-Schrama heb ik meegewerkt aan een In Memoriam in de Leeuwarder Courant, geschreven door Maria Del Grosso.