‘Hoe is het nu met Jan?’

Misschien vraagt u zich dat af. En soms krijg ik zelf ook die vraag. Vorige week nog naar aanleiding van een appje aan Dick de Boer, de voorzitter van de beleidsgroep. “Het zou mooi zijn om weer eens samen koffie te drinken.” Dus meteen gebeld en een afspraak gemaakt!

Zo goed gaat het dus. Om het aan te duiden in de Mascha Kamphuis-maatstaf: energie 7 en stemming 8. Ik kom daar straks nog op terug, in deze eerste van twee bijdragen over mijn ervaringen met ‘herstellen van een herseninfarct met pensioen in zicht’. Maar zeven maanden na die pechdag in Zeeuws-Vlaanderen, waarop een bloedstolsel nét een plek bij de hersenen vond om aan te bellen. Gevolg: herseninfarct. Met name getroffen in het taalgebied.

Ik ben door het snelle ingrijpen van Tineke en mijn Zeeuwse vrienden en door de medische zorg in de ambulance in de eerste uren zo adequaat geholpen. Dat was mijn redding. Daarna de zorg in het ziekenhuis in Terneuzen, de zorg om me heen door Tineke, David, Esther en Lyanne, door vrienden en namens Solidair Friesland door Loek Punt. Die zag erop toe dat alles voor mij vanuit SF goed geregeld was. Zulke werkgevers bestaan nog!

En ook dat ik hem op weg kon helpen met de zorg van SF over de noodzakelijke overdracht. Gelukkig: met mijn geheugen was niets mis. SF kon verder met een bijna benoemde medewerker voor communicatie en een opvolger voor mijzelf als coördinator/teamleider. In 2023 zou ik met pensioen gaan, mijn opvolger zou per 1 april beginnen. Ik was al begonnen met het maken van een inwerkprogramma om de overdracht goed te laten verlopen. Dus niet. Op 20 november kon ik Loek wat aanwijzingen geven en dat was het.

Revalidatie

Maar met hulp van boven kwam Roger op ons pad en op 9 januari 2023 kon ik hem als voormalig teamleider op kantoor verwelkomen. Gelukkig was ik toen al zover dat dat kon. Lopen, fietsen, praten, lezen, appen (wat een zegen was dat in het begin) gingen snel voorruit. Voor de zekerheid: ik heb dit epistel zelf geschreven. Echt waar.

En terug naar Loek … hij zorgde er – samen met Tineke – vooral voor dat mijn hoofd de noodzakelijke rust kreeg. Dat was niet gemakkelijk voor iemand die nog steeds geen ambitie heeft om het moede hoofd meer rust te geven, bij alles wat er om ons heen gebeurt. Dank dus aan Loek. De rust was nodig.

Ondertussen werd veel van mijn tijd ook besteed aan logopedie, fysiotherapie, ergotherapie en medische begeleiding vanuit het Jelgershuis in Leeuwarden, een onderdeel van Revalidatie Friesland. Wat een luxe, dat dat bestaat en dat je je daar ‘zomaar’ heen kunt. Je moet natuurlijk zelf aan het werk, maar met die professionals kan dat ook.

Dus: het gaat het goed met me. En nog steeds gaat het elke dag vooruit en kan ik elke week de balans opmaken: dit kon vorige week nog niet en deze week alweer wel! Ik ben nog steeds wel volop bezig om mezelf opnieuw uit te vinden. Een opsteker was dat het bestuur van Kleurrijk Fryslân mij op 2 juni benoemde tot erelid van het bestuur.

En het bestuur van SF vroeg mij om mee te doen met een nieuw initiatief voor het vredeswerk. Daarover zullen het bestuur en Roger later meer vertellen.

Lotgenoten

Verder is het mijzelf opnieuw uitvinden een avontuur. Ik heb immers nog nooit een herseninfarct gehad. Iedere hulp is daarbij welkom. Ook die van jullie. Hoe? Ik schreef al eerder over de Mascha Kamphuis-maatstaf. Ze schreef het boek ‘Ik mis mij ook’. Ik heb dit boek van Mascha Kamphuis en Ronald Giphart in één adem uitgelezen. Mascha kreeg – na een operatie waarbij een grote (goedaardige) hersentumor verwijderd werd – te maken met de gevolgen van niet aangeboren hersenletsel (NAH).
Ik ben dus niet alleen. Wij horen bij een groep van 650.000 lotgenoten in Nederland. Wat Kamphuis en Giphart bieden, is inzicht in mijzelf en in de reactie van de samenleving. Zoveel herkenning, zoveel verklaring van wat er allemaal in mijn hoofd en in het samen met anderen leven gebeurt.

In het omgaan met wat kan en wat niet, in de balans van de noodzakelijke rust en het aangaan van uitdagingen bijvoorbeeld. Ook in de reactie van mensen, in het zoeken naar wat ik kan hebben. De belangrijkste tips staan in het boek keurig op een rijtje, voor mijzelf en voor de omgeving. Denk aan PRET, gebruik NIVEA, laat OMA thuis en weer een OEN. Vooral dat: het lijkt me voor de omgeving heerlijk om een OEN te zijn. Maak je geen zorgen, ik zal je geen oen noemen. Wat het betekent? Lees vooral het boek.

Met pensioen

De meeste lezers van deze nieuwsbrief weten het al, maar ik ga ook bijna met pensioen. Per 1 juli al. Op 1 juni was ik voor het laatst even kort bij de bestuursvergadering van Solidair Friesland.

Ook dat heb ik nog niet eerder meegemaakt, zeker niet in combinatie met een herseninfarct. Over loslaten gaat deel 2 van dit verhaal. Daarover wil ik deze zomer reflecteren. Maar ook over mijzelf, over mijn werk. Over relaties, zorg, presentie en solidariteit.

Daarbij ook een uitnodiging aan jullie: stuur mij als je wilt jullie ervaringen, bemoedigende woorden van hoop en misschien vertwijfeling, angsten, gedichten en liederen van hoop, strijd en solidariteit. Daarmee wil ik een mooi vervolg maken op dit verhaal.

Ik zie dit graag voor 1 augustus tegemoet. Mijn mailadres bij SF stopt per 1 juli, stuur het daarna naar: janbosman001@gmail.com

Met lieve groet,
Jan Bosman